32.hafta : Ayaklarımı göremiyorum !

Artık 8 aylık hamileyim diyebilirim. Bunu yazarken kendim bile inanamıyorum sona yaklaştığıma... Nasıl birbirini kovaladı o haftalar , ne zaman geldik seninle 8.aya .. İçimi bir hüzün kaplıyor düşündükçe. Beklediğimiz gün bir ayrılık mı yoksa kavuşma mı bilemiyorum. Şuan sadece benimle olmanı , seni kimseyle paylaşmamayı , yalnız beni hissetmen ve tanımanı çok seviyorum. Kendimi çok özel hissediyorum. Bencil miyim neyim ben ?

İşte böylesine karmaşık çapraşık duygularım var benim. Ama ben seni sadece bedenimde değil , yüreğimde taşıyorum ve biliyorum ki yüreğimin gebeliği hiç bitmeyecek..
Son iki haftadır hareketlerin tavan yaptı küçük kelebek. Artık kanat çırpmaların değil , dans edişinle heyecanlandırıyorsun beni.. Veya dövüş sanatlarıyla da ilgilendiğini düşünüyorum bazen.En çok da ben dinlenmeye çekildiğimde başlıyor bu danslar.
Akşamları baban eli göbeğimde bekliyor anlattığım heyecanı duymak için, seninle konuşuyor, mesajlar veriyor.
Tesadüf mü bilmiyorum ama senden cevap beklediğimizde hemen tepki veriyorsun.
Bu hafta bir squash ( bir çeşit balkabağı ) kadar oldun ! Sağlıklı güzel gelişimler diliyorum canım kızım !

Artık yukardan baktığımda ayaklarımı göremiyorum..
Masaya oturmadan önce sandalyeyi epeyce çekmek zorunda kalıyorum sığabilmek için...
Uyurken göbeğime ayrı bir yer açıyorum sanki benden ayrı yatıyor...

 

                  Bu sevimli paticikleri giydireceğim günlerin hayali içindeyim ...

 

Gerçek bir aile olacağımız o güzel günleri bekliyoruz kelebeğim!